Σε ένα τόσο μεγάλο χώρο είναι πολλές. Και όλες είναι εκεί για τον ίδιο σκοπό που είσαι κι εσύ. Για να διασκεδάσουν. Ρίχνεις μια ματιά γύρω σου. Τα πρόσωπα φωτίζονται αχνά από τους προβολείς της πίστας. Είναι όμορφο. Τόσα βλέμματα στραμμένα προς την ίδια κατεύθυνση. Αν τα κοιτάξεις προσεκτικά μπορείς να μαντέψεις μια μικρή σκέψη που το καθένα τους κρύβει.
«Άντε, πότε θα αρχίσουν τα ωραία να χορέψουμε;» ... «Τι να τον κάνω που δεν ήθελε να έρθει; Εγώ θα περάσω καλά έτσι κι αλλιώς» ... «Tο όριο για το αλκοτέστ, τελικά, είναι ενάμισι ποτήρι ή ενάμισι μπουκάλι;» ... «Πόσο θα ήθελα να ήταν κι αυτή εδώ» ... «Έσβησα το θερμοσίφωνα φεύγοντας;» ... «Ελπίζω να μη με ζαλίσει αύριο που φόρεσα κοντή φούστα» ... «Θεέ μου είναι πανέμορφη. Σήμερα πρέπει να της μιλήσω όπως και να ‘χει» ...
Η νύχτα προχωράει και η ατμόσφαιρα αρχίζει να ηλεκτρίζεται. Το πρόγραμμα εξελίσσεται. Από τα ακουστικά κομμάτια, περνάει στα χορευτικά. Στην αρχή δεν υπάρχει καμία κίνηση. Σιγά-σιγά, όμως, το κέφι κερδίζει. Οι καρέκλες αδειάζουν και γεμίζει η πίστα μαζί με τους διαδρόμους και τα τραπέζια. Είναι ωραίο να ζεις στην Ελλάδα τελικά.
Ανατολίτικες μελωδίες και τα ταξίμια διαδέχονται το ένα το άλλο. Η βραδιά ομορφαίνει ολοένα και περισσότερο. Παρέες χορεύουν και η διάθεσή τους παρασέρνει και σένα. Όσο περνάει η ώρα τις βλέπεις και ξεχωρίζουνε. Είναι τόσες πολλές, που νομίζεις πως είσαι σε ένα περίεργο ιερό θηλυκότητας και αποπλάνησης. Κάθε μία τους μπορεί να προκαλέσει όλα τα μάτια πάνω της. Το ξέρει; Το ζητάει; Τη νοιάζει; Αναρωτιέσαι που είναι τελικά το πραγματικό θέαμα. Στην πίστα ή σε όλο τον υπόλοιπο χώρο;
Λικνίζονται μαζί στο ρυθμό, και η κίνησή τους γίνεται κύμα που πλημμυρίζει το μαγαζί. Δεν είναι όλες το ίδιο καλές, κάποιες ξεχωρίζουν, όπως και να το κάνεις. Πες το ταλέντο, πες το εξάσκηση. Ό,τι και να ‘ναι πάντως, κάνει τη διαφορά. Τότε απλά συμβαίνει. Τα τραγούδια έχουν αλλάξει λίγο. Οι ρυθμοί έχουν πέσει.
Κάτι σε σπρώχνει να γυρίσεις και να κοιτάξεις αλλού. Μακρυά από το κέντρο της προσοχής, εκεί που δεν πέφτουν τα φώτα της σκηνής. Τη βλέπεις. Η μελωδία είναι πιο αργή, βαριά και αργόσυρτη. Λικνίζεται στο ρυθμό της. Η κίνησή της έχει γίνει κι αυτή αργή, βασανιστική, σχεδόν νωχελική. Δε χορεύει απλά. Νιώθει. Κάθε της κίνηση, κάθε της ανάσα εναρμονίζεται με τη μουσική. Μαγνητίζει το βλέμμα σου. Και να θες να κοιτάξεις αλλού δεν μπορείς.
Μια περίεργη αίσθηση σε γεμίζει. Είναι σα να αλλάζει ο χρόνος. Τα δευτερόλεπτα χτυπάνε, μόνο σε κάθε της λίκνισμα. Σε κάθε κυματισμό του κορμιού της. Κοιτάς μαγεμένος, όπως μπροστά σε ένα μοναδικό έργο τέχνης. Αυτή συνεχίζει να χορεύει με τα μάτια κλειστά, αγνοώντας, ίσως, τον αισθησιασμό που αποπνέει. Τη θαυμάζεις όπως ένα όμορφο ανοιξιάτικο λουλούδι. Αρκετά κοντά για να μπορέσεις να εκτιμήσεις κάθε λεπτομέρεια, αρκετά μακρυά, όμως, για να μην μπεις στον πειρασμό να το κόψεις.
Συνεπαρμένος από τη μυσταγωγία του χορού της, ελπίζεις να αργήσει να τελειώσει. Όσο κι αν κρατήσει άλλωστε, θα είναι λίγο. Δε θα σου αρκεί. Γι αυτό απολαμβάνεις τη στιγμή. Μπορεί σε έναν, ακριβώς, χρόνο από τώρα να είναι μια άλλη στη θέση της. Μπορεί να ξαναζείς την ίδια μαγεία με άλλους πρωταγωνιστές. Μέχρι τότε όμως...
Καλή χρονιά, όποια και να ‘σαι...
Στη φωτογραφία: Η Μελίνα Ασλανίδου στην παράσταση "R U sik enough" στο Σταυρό του Νότου. Τραβήχτηκε το Φεβρουάριο του 2008 στην πρόβα τζενεράλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου