Για παράδειγμα, λεκτική επικοινωνία είναι να φωνάξεις «Είσαι για πολλά κιλά…». Το ίδιο μπορείς να εκφράσεις και μη λεκτικά, κρατώντας τη γροθιά σου σφιγμένη, με τη ράχη της παλάμης σου να κοιτάει το μη λεκτικό συνομιλητή, με τον αγκώνα σε 90 περίπου μοίρες, το βραχίονα ακίνητο και να κάνεις κίνηση, περίπου σα να χτυπάς φραπέ.
Στη σημερινή και πολύ γλυκιά κατά τα άλλα ιστορία θα ασχοληθούμε με μια άλλη μορφή μη λεκτικής επικοινωνίας. Το γνωστό και μη εξαιρετέο «πες το με ένα λουλούδι». Αυτό ακριβώς που πήγε να κάνει και ο χριστιανός της φωτογραφίας. Δηλαδή δεν είναι ο χριστιανός στη φωτογραφία, αλλά η «ανθοκομική» φράση του. Και παράλληλα βλέπουμε μια άλλη, μη λεκτική (πλην αλλ’ όμως λακωνική και σαφέστατη) απάντηση.
Μην το παίρνεις στην πλάκα. Η φωτογραφία είναι αληθινή. Είναι ένα τριαντάφυλλο. Ένα ολόφρεσκο, κόκκινο, συσκευασμένο για δώρο τριαντάφυλλο. Και ναι, αυτό που βλέπεις γύρω από το τριαντάφυλλο είναι μία κίτρινη σακούλα απορριμμάτων. Να γίνω και πιο συγκεκριμένος; Είναι ένας κάδος, από αυτούς τους χωρισμένους στα τρία, που πετάς κάθε είδος (πλαστικό, αλουμίνιο, γυαλί, χαρτιά) χωριστά. Βρίσκεται στον Ελ. Βενιζέλο, και μάλιστα λίγο πριν την έξοδο Β15. Έφευγα για Κρήτη εκείνο το βράδυ που το είδα, κι από κει προκύπτει και ο τίτλος του άρθρου. Ξέρεις, στην Κρήτη «γρόθος» σημαίνει ότι σημαίνει και το «μηνάρας» στην Πάτρα. Τώρα αν δεν ξέρεις κανένα από τα δύο, τι να σου κάνω. Δεν μπορώ να γράψω «μαλάκας» φάτσα φόρα.
Η αλήθεια είναι ότι με συγκλόνισε. Σκηνοθέτησα τη σκηνή στο μυαλό μου. Αυτή, όμορφη και γοητευτική, με αέρα και άψογο στυλ να ετοιμάζεται να φύγει. Αυτός, μια απ’ τα ίδια με μόνη διαφορά ότι κρατάει το τριαντάφυλλο και την κοιτάει. Δε θέλει να την αφήσει να φύγει, ούτε για μια στιγμή. «Ηρέμησε», του λέει, «είναι μόνο τρεις μέρες». Αυτός της δίνει το λουλούδι κι εκείνη το πλησιάζει στο πρόσωπο της. Δείχνει να απολαμβάνει το άρωμα. Τον κοιτάει γλυκά με ολίγον από συμπόνια. Του χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο. «Να έχεις ξυριστεί μέχρι να γυρίσω, ε;»
Αυτός γελάει και της κλείνει τα μάτια για «ναι». Τι γλυκός… Τον φιλάει και φεύγει. Κάθεται να τη χαζεύει μέχρι που στρίβει. Αυτή, έχει περάσει τον έλεγχο χειραποσκευών και κατευθύνεται προς την έξοδο. Πέρασε και το τριαντάφυλλο. Το κρατάει στο χέρι της μαζί με τις σακούλες από τα μαγαζιά του αεροδρομίου, τη χειραποσκευή, το νεσεσέρ, την τσάντα της, το βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αρχίζει και δυσφορεί. Δεν μπορεί να τα κουλαντρίσει όλα. Δύο χέρια έχει η γυναίκα. Τι να πρωτοκρατήσει;
Τυχαία μερικά ζευγάρια μάτια πέφτουν πάνω της. Πρώτα σ’ αυτήν και μετά στο λουλούδι. Άλλο την κοιτάει με ζήλια, άλλο περιπαιχτικά και άλλο συνωμοτικά. «Ρεντίκολο έχω γίνει με τον Δον Ζουάν του γλυκού νερού. Και να πεις ότι τα ‘χαμε κιόλας…;» Δε βαριέσαι. Και το βάζει στο καινούριο του «ανθοδοχείο». Λίγο αργότερα εκεί μέσα έπεσε το μπουκάλι από το νερό μου. Αμέσως μετά το βλέμμα μου. Δεν μπόρεσα να μην το φωτογραφήσω.
Κοίταγα τη φωτογραφία για αρκετή ώρα. Μέχρι και που μπήκα στο αεροπλάνο. Τότε, βέβαια, το ξέχασα γιατί είχα τη δικιά μου αγωνία. Πότε επιτέλους θα έφτανα, γιατί αυτό το ταξίδι το περίμενα πάρα πολύ καιρό.
Αλλά και πάλι, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ένιωθα αν μάθαινα πως το δικό μου τριαντάφυλλο είχε βρεθεί στα σκουπίδια λίγα λεπτά αφότου το έδωσα. Κοίταξα, να σου πω την αλήθεια, μήπως είχε και καμιά κάρτα επάνω. Θα τη διάβαζα (και μετά θα έπλενα τα χέρια μου –εννοείται) μόνο και μόνο για να μάθω το όνομα αυτού που το έδωσε. Έτσι για να πιω ένα ποτό στην υγειά του κάποια στιγμή. Μπορεί να τον λένε με όποιο όνομα φανταστείς. Μπορεί να τον λένε Αλέξανδρο και να είναι υπάλληλος σε ιδιωτική εταιρία. Μπορεί να τον λένε Γιάννη και να είναι ξεναγός. Μπορεί να τον λένε Χρήστο και να γράφει τον Κεραμιδόγατο. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το όνομά, αλλά ποιανού είναι το όνομα. Κι ο τίτλος τα λέει όλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου