Έχετε γεια βρυσούλες

Μερικές φορές κάποια μορφή ψυχοθεραπείας είναι απαραίτητη. Βόλτα, ψώνια, κουβέντα με φίλους κλπ. Ένα από τα πράγματα που είχα εγώ ήταν η εκπομπή μου σε e-radio. Πάει αυτό λόγω άλλων υποχρεώσεων. Μετά μου είχε μείνει το να ξέρω πως μπορώ να δημοσιεύσω στο blog μου. Άσχετο που το έκανα σπάνια. 

Πάει και αυτό. Καλό θα ήταν να μη γράψω (γενικά) καινούρια πράγματα. Θα βρεθεί κάποια άκρη και κάποια εναλλακτική, αλλά από την άλλη... για τον λίγο καιρό που ασχολήθηκα μαζί του "δέθηκα". Και δε μου πάει να το σβήσω. Για αυτό λοιπόν, ας πούμε απλά ότι θα κάνω κάποιο καιρό, περισσότερο (πολύ περισσότερο) από το συνηθισμένο να ξαναποστάρω εδώ. 

Θα μου λείψει, όπως μου έχει λείψει η έννοια της στήλης "Ιταλός Κεραμιδόγατος". Πάει κι αυτός δηλαδή... Έγινε γατούλα σαλονιού και ευνουχίστηκε. Δε βαριέσαι... 

Και εις άλλα με υγεία.

Το γατί

Είναι κάτι μέρες που λες να φύγουν και να μην τις ξαναθυμηθείς. Εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά έρχεται κάτι και σου χαλάει τη ζαχαρένια. Εκεί που τα έχεις υπολογίσει όλα στην εντέλεια έρχεται ένας νόμος και σου αλλάζει τα φώτα. Όπως για παράδειγμα αυτό το καινούριο, με τη θητεία που από εννιάμηνο πάει στο χρόνο και έχει ο Θεός από εκεί και πέρα. Επειδή όμως το σύμπαν έχει γνώση (αλλά και πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ) φροντίζει να σου κάνει ένα δωράκι για να σε αποσπάσει.

Έτσι και χθες. Βγήκα για ένα καφέ το μεσημέρι και άκουσα ένα γατάκι να κλαίει. Επειδή δεν είδα τίποτα θεώρησα ότι θα ήταν από κάποιο σπίτι και έφυγα. Το βράδυ όμως, πάλι το ίδιο κλάμμα από την ίδια μεριά. Πριν φύγω είπα να πάω να το κοιτάξω λίγο. Με τα πολλά το βρήκα. Αν και καλό θα ήταν να μην περιγράψω την κατάσταση στην οποία ήταν, θα πω απλά ότι μου πήρε περίπου μία ώρα να το σουλουπώσω και να του δώσω κάτι που ίσως να θύμιζε πρώτες βοήθειες. Επειδή η ώρα ήταν περασμένη, θα το πήγαινα στον κτηνίατρο την επόμενη. Φρόντισα πάντως να το ταΐσω και να το κρατήσω ζεστό, μέχρι σήμερα το μεσημέρι που το πήγα να το δει.

Η αλήθεια είναι ότι με προειδοποίησε, πως τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλά. Παρόλη όμως την άποψη της επιστήμης ήθελα να το φροντίσω όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή θα ήταν κάτι πολύ όμορφο αν τα κατάφερνα να τη γλιτώσει. Για να μην τα πολυλογούμε, αργότερα προς το απόγευμα και ενώ μόλις είχε φάει, παρόλο που δε φαινόταν και πολύ καλά, στο χρόνο που έκανα να πάω να φέρω τη μηχανή για να το τραβήξω μία φωτογραφία να το έχω, το γατάκι μας άφησε. Και από εκείνη τη στιγμή είμαι σκατά.

Δεν ξέρω τι με πειράζει πιο πολύ. Το ότι έφυγε; Το ότι δεν τα κατάφερα; Το ότι συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πως ούτε η καλή διάθεση, ούτε ακόμα και οι πράξεις και η ειλικρινής προσπάθεια δε φτάνουν για να γίνει κάτι; Δεν ξέρω. Ίσως να μην το περιποιήθηκα εγώ καλά. Ίσως να έκανα λάθος κάπου. Και κάποια λάθη είναι μη αναστρέψιμα. Ίσως να έπρεπε να έχω ψάξει να το βρω από το μεσημέρι που το άκουσα πρώτη φορά.

Α! Επίσης να μην ξεχνάμε πως το αυτομαστίγωμα σπάνια φέρνει αποτέλεσμα όταν έρχεσαι προ τετελεσμένου.

Και έτσι εκεί που είχα κάτι να χαίρομαι, κάτι που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου και με έκανε να νιώθω καλά, σε μία στιγμή βγήκε από την εξίσωση. Και έμεινα πάλι με τη στείρα λογική (η οποία παρεπιπτόντως μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει). Με το ένα κι ένα κάνουν δύο. Οι πιθανότητες και ο γιατρός λέγαν πως δε θα μου έκανε και πολύ τη χάρη. Τα συμπτώματα συνηγορούσαν. Κι όμως δεν ήθελα να το πιστέψω. Ήθελα να είμαι σίγουρος πως θα την έβγαζε καθαρή και πως θα έψαχνα να του βρω κάποιο σπίτι που θα το αγαπάνε και που θα μπορώ να πηγαίνω να το βλέπω.

Ξέρω, το κάνω πολύ μεγάλο θέμα. Αλλά για μένα μέσα σε λιγότερο από εικοσιτετράωρο, αυτό το γατάκι είχε γίνει κάτι σημαντικό. Αν μη τι άλλο, κατάφερε να με σηκώσει με μόλις 2 ώρες ύπνου, πιωμένο και με ζαλάδα άνευ προηγουμένου από τα ανακατωμένα αλκοολούχα, για να του ζεστάνω λίγο γάλα και να το ταΐσω σταγόνα-σταγόνα με τη σύριγγα.

Ίσως να είναι αυτή η περίεργη αίσθηση του χιούμορ που έχει το σύμπαν. Ήταν ο τρόπος του να μου πει ακριβώς αυτό. Μερικές φορές η καλή διάθεση δεν αρκεί. Δεν αρκεί ούτε η προσπάθεια. Ούτε καν να κινήσεις τη χείρα μαζί με την Αθηνά. Αν δεν την κουνήσει και η Αθηνά μαζί σου... άστα βράστα. Οποιαδήποτε κίνηση όσο καίρια, αποτελεσματική ή και θεαματική ακόμα, δεν αρκεί για να αποφύγει κανείς το αναπόφευκτο. Παρόλο που τελικά μόνο αυτές είναι που μετράνε. Μόνο αυτές είναι που μπορεί να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά το αναπόφευκτο παραμένει. Άντε να το καθυστερήσεις λίγο, μπας και κερδίσεις λίγο χρόνο για να σκεφτείς να κάνεις και κάτι άλλο. Ε, και; θα πει κανείς. Πάλι στα ίδια έρχεσαι, απλά λίγο αργότερα. Και μένεις απλά με τη χαρά ότι το πάλεψες. Για την ακρίβεια μένεις με τη “χαρά” στο χέρι. Και με μία σχετική τσαντίλα. Του “όλο και κάτι παραπάνω θα μπορούσα να κάνω”. Και τσαντίζεσαι ακόμα περισσότερο που δεν το σκέφτηκες. Αλλά η αλήθεια είναι πως ό,τι μα ό,τι και να έκανες στο πηλίκο θα έμενε μηδέν.

Κρίμα για το γατάκι πάντως. Είχα αρχίσει να το συμπαθώ...


Υ.Γ.: Χωρίς φωτογραφία η σημερινή ανάρτηση γιατί η μόνη που προλάβαινα να βγάλω ήταν μία που δεν έδειχνε το εν λόγω γατί σε όμορφη κατάσταση. 

Αλλαγή φάσης - Δημόσια πρόσκληση

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που πόσταρα κάτι. Και πάει ακόμα περισσότερος από τότε που έγραψα. Όχι ότι τελικά σήμερα θα κάνω τη διαφορά, ούτε ότι αυτό είναι το κείμενο που θα θεωρώ αργότερα ένα από τα “καλά”. Ένα από αυτά που χαίρεται κανείς να μοιράζεται με άλλους.

Ο γράφων -δούλος σας ταπεινά- περνάει μία περίεργη φάση της ζωής του. Εκείνη που όλα αλλάζουν. Όλα μα όλα. Και πρέπει να δει τι θα κάνει. Τι είναι αυτό το αύριο που έρχεται. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είναι αυτό που οι ψυχίατροι ονομάζουν “φόβο τελικού σκοπού”. Είναι αυτό που παθαίνει κανείς όταν κοντεύει να καταφέρει ένα μεγάλο στόχο, κάτι που πολύ θέλει. Αλλά που όσο πλησιάζει, τόσο περισσότερο φοβάται τις αλλαγές που θα επιφέρει στη ζωή του. Το αν θα τα καταφέρει, αν θα τα βγάλει πέρα.

Αυτό, λοιπόν, δεν το έχω καθόλου. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα. Ανυπομονώ να ξεκινήσω νέο κεφάλαιο. Επαγγελματικά μιλάμε, έτσι για να οριοθετούμε τα πράγματα. Έλα που δυστυχώς αυτή η φάση συνέπεσε με μία περίοδο φοβερής κούρασης και εξαντλημένης υπομονής. Βάλε και προσωπικά θέματα από κοντά, ήτανε στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος. Βέβαια, με το δεδομένο ότι είμαι άντρας και κατά το ωραίο φύλο οι άντρες είναι γάιδαροι, θα ήτο πιο ακριβές να πει κανείς “ΤΟΝ έφαγε ο γάιδαρος”. Και τον έφαγε άσχημα εν προκειμένω...

Για να μη μακρυγορούμε, μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές που σύντομα έρχονται, μπαίνει και μία απόφαση που πρέπει να ληφθεί. Το πόσο θα κυνηγήσω, παράλληλα με όλα τα άλλα, το βασικό χόμπι μου. Τη φωτογραφία. Η απάντηση είναι από αρκετά εώς πολύ. Το θέμα είναι από που να ξεκινήσει κανείς. Σκέφτηκα λοιπόν ότι μία καλή αρχή είναι το δίκτυο και ο κόσμος του. Να φωτογραφήσω κατά κύριο λόγο ανθρώπους που έχουν να κάνουν με το ίντερνετ.

Δεν εννοώ φυσικά όποιον σερφάρει και όποιον έχει facebook. Εννοώ αυτούς που “δουλεύουν” εκεί. Bloggers, εργαζόμενοι σε e-shops (φυσικά και τα e-sex-shops είναι ευπρόσδεκτα), συντάκτες σε ηλεκτρονικά περιοδικά, παραγωγοί σε e-radios και πάει λέγοντας. Εύλογα κάποιος θα ρωτήσει πως θα έρθω σε επαφή με αυτόν τον κόσμο; Εδώ μπαίνει η μαγεία του δικτύου. Θα την τεστάρω. Θα το αφήσω αυτό στην τύχη. Θα περιμένω κάποιος να μπεί σε αυτό εδώ το ιστολόγιο, να διαβάσει αυτό το κείμενο και να το προωθήσει σε κάποιον που μπορεί να ενδιαφέρεται.

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως θα απογοητευτώ. Γιατί αυτή η μαγεία του ίντερνετ είναι και χαώδης παράλληλα. Ποιος θα πέσει πάνω σε αυτή εδώ τη δημοσίευση, μέσα στα χιλιάδες ιστολόγια και που παράλληλα θα ξέρει κάποιον που να ενδιαφέρεται; Ναι ξέρω... Ας πάρω κανένα λαχείο. Αλλά γιατί να μη δοκιμάσω; Δεν έχω και τίποτα να χάσω. Όποιος θέλει να ρίξει μία ματιά η ιστοσελίδα μου είναι στη διεύθυνση http://www.chpapaioannou.com και εκεί μπορεί κανείς να βρει και στοιχεία επαφής.

Αναμένουμε να δούμε πως θα πάει αυτό το κοινωνιολογικό πείραμα...