Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Το γατί

Είναι κάτι μέρες που λες να φύγουν και να μην τις ξαναθυμηθείς. Εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά έρχεται κάτι και σου χαλάει τη ζαχαρένια. Εκεί που τα έχεις υπολογίσει όλα στην εντέλεια έρχεται ένας νόμος και σου αλλάζει τα φώτα. Όπως για παράδειγμα αυτό το καινούριο, με τη θητεία που από εννιάμηνο πάει στο χρόνο και έχει ο Θεός από εκεί και πέρα. Επειδή όμως το σύμπαν έχει γνώση (αλλά και πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ) φροντίζει να σου κάνει ένα δωράκι για να σε αποσπάσει.

Έτσι και χθες. Βγήκα για ένα καφέ το μεσημέρι και άκουσα ένα γατάκι να κλαίει. Επειδή δεν είδα τίποτα θεώρησα ότι θα ήταν από κάποιο σπίτι και έφυγα. Το βράδυ όμως, πάλι το ίδιο κλάμμα από την ίδια μεριά. Πριν φύγω είπα να πάω να το κοιτάξω λίγο. Με τα πολλά το βρήκα. Αν και καλό θα ήταν να μην περιγράψω την κατάσταση στην οποία ήταν, θα πω απλά ότι μου πήρε περίπου μία ώρα να το σουλουπώσω και να του δώσω κάτι που ίσως να θύμιζε πρώτες βοήθειες. Επειδή η ώρα ήταν περασμένη, θα το πήγαινα στον κτηνίατρο την επόμενη. Φρόντισα πάντως να το ταΐσω και να το κρατήσω ζεστό, μέχρι σήμερα το μεσημέρι που το πήγα να το δει.

Η αλήθεια είναι ότι με προειδοποίησε, πως τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλά. Παρόλη όμως την άποψη της επιστήμης ήθελα να το φροντίσω όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή θα ήταν κάτι πολύ όμορφο αν τα κατάφερνα να τη γλιτώσει. Για να μην τα πολυλογούμε, αργότερα προς το απόγευμα και ενώ μόλις είχε φάει, παρόλο που δε φαινόταν και πολύ καλά, στο χρόνο που έκανα να πάω να φέρω τη μηχανή για να το τραβήξω μία φωτογραφία να το έχω, το γατάκι μας άφησε. Και από εκείνη τη στιγμή είμαι σκατά.

Δεν ξέρω τι με πειράζει πιο πολύ. Το ότι έφυγε; Το ότι δεν τα κατάφερα; Το ότι συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά πως ούτε η καλή διάθεση, ούτε ακόμα και οι πράξεις και η ειλικρινής προσπάθεια δε φτάνουν για να γίνει κάτι; Δεν ξέρω. Ίσως να μην το περιποιήθηκα εγώ καλά. Ίσως να έκανα λάθος κάπου. Και κάποια λάθη είναι μη αναστρέψιμα. Ίσως να έπρεπε να έχω ψάξει να το βρω από το μεσημέρι που το άκουσα πρώτη φορά.

Α! Επίσης να μην ξεχνάμε πως το αυτομαστίγωμα σπάνια φέρνει αποτέλεσμα όταν έρχεσαι προ τετελεσμένου.

Και έτσι εκεί που είχα κάτι να χαίρομαι, κάτι που είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου και με έκανε να νιώθω καλά, σε μία στιγμή βγήκε από την εξίσωση. Και έμεινα πάλι με τη στείρα λογική (η οποία παρεπιπτόντως μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει). Με το ένα κι ένα κάνουν δύο. Οι πιθανότητες και ο γιατρός λέγαν πως δε θα μου έκανε και πολύ τη χάρη. Τα συμπτώματα συνηγορούσαν. Κι όμως δεν ήθελα να το πιστέψω. Ήθελα να είμαι σίγουρος πως θα την έβγαζε καθαρή και πως θα έψαχνα να του βρω κάποιο σπίτι που θα το αγαπάνε και που θα μπορώ να πηγαίνω να το βλέπω.

Ξέρω, το κάνω πολύ μεγάλο θέμα. Αλλά για μένα μέσα σε λιγότερο από εικοσιτετράωρο, αυτό το γατάκι είχε γίνει κάτι σημαντικό. Αν μη τι άλλο, κατάφερε να με σηκώσει με μόλις 2 ώρες ύπνου, πιωμένο και με ζαλάδα άνευ προηγουμένου από τα ανακατωμένα αλκοολούχα, για να του ζεστάνω λίγο γάλα και να το ταΐσω σταγόνα-σταγόνα με τη σύριγγα.

Ίσως να είναι αυτή η περίεργη αίσθηση του χιούμορ που έχει το σύμπαν. Ήταν ο τρόπος του να μου πει ακριβώς αυτό. Μερικές φορές η καλή διάθεση δεν αρκεί. Δεν αρκεί ούτε η προσπάθεια. Ούτε καν να κινήσεις τη χείρα μαζί με την Αθηνά. Αν δεν την κουνήσει και η Αθηνά μαζί σου... άστα βράστα. Οποιαδήποτε κίνηση όσο καίρια, αποτελεσματική ή και θεαματική ακόμα, δεν αρκεί για να αποφύγει κανείς το αναπόφευκτο. Παρόλο που τελικά μόνο αυτές είναι που μετράνε. Μόνο αυτές είναι που μπορεί να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά το αναπόφευκτο παραμένει. Άντε να το καθυστερήσεις λίγο, μπας και κερδίσεις λίγο χρόνο για να σκεφτείς να κάνεις και κάτι άλλο. Ε, και; θα πει κανείς. Πάλι στα ίδια έρχεσαι, απλά λίγο αργότερα. Και μένεις απλά με τη χαρά ότι το πάλεψες. Για την ακρίβεια μένεις με τη “χαρά” στο χέρι. Και με μία σχετική τσαντίλα. Του “όλο και κάτι παραπάνω θα μπορούσα να κάνω”. Και τσαντίζεσαι ακόμα περισσότερο που δεν το σκέφτηκες. Αλλά η αλήθεια είναι πως ό,τι μα ό,τι και να έκανες στο πηλίκο θα έμενε μηδέν.

Κρίμα για το γατάκι πάντως. Είχα αρχίσει να το συμπαθώ...



Υ.Γ.: Χωρίς φωτογραφία η σημερινή ανάρτηση γιατί η μόνη που προλάβαινα να βγάλω ήταν μία που δεν έδειχνε το εν λόγω γατί σε όμορφη κατάσταση. 

2 σχόλια:

  1. Καμιά φορά το να πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις το αναπόφευκτο είναι όλη η ουσία. Για εκείνες τις λίγες στιγμές που η στείρα λογική σου πάει περίπατο και το ενα και ενα δεν κανει δύο (απαραιτητα) πια, αξίζει να ζεις. Και αφού δεν είναι ποτέ ευτυχισμένο το τελος, τουλαχιστον το γατί ήταν ευτυχισμένο πριν το τελος. Είχε καποιον να το φροντίζει... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναί σίγουρα, αλλά και από την άλλη το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο. Δυστυχώς το γατί δεν την έβγαλε κι εγώ απλά σκέφτομαι μήπως μπορούσα να κάνω περισσότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή